ජිවිතය ......

ජීවිතේ තනි වුනු මට....මහා ලොකු බලාපොරොත්තු තිබ්බෙ නෑ....මට හිතුනේ අහිංසක වෙන තරමට ජීවිතයට දුකක් මිස සතුටක් කවදාවත් හිමි නෑ කියලා......දුක හිතෙන වසන්තයක් අවා...ඒ  අරන් ආව ඔයාගෙන් ඉගෙන ගත්තා..ජීවිතේම ....හෑමදාමත් මා ලග ඉදලා.......ඔයා නෑති දවසක කොහොම දවස ගෙවන්නද කියලා අදටත් හිතනවා....අමාරුවෙන් ගොඩ ගත්තු හිතක් මා ලග තියෙන්නෙ කියලා දෑනගෙනම..... ඇයි ඔයා මාව තනි කරලා ගියේ කියන්න ...මට කියන්න රත්තරන්.... එකම වතාවක්.......ඔයාව දකින්න ඇත් නම් කියල මගේ හිත මට කියන්නේ ඇයි කියන්න...කාලයක් මම හිත හදාගත්තේ, ඔය මේ ලෝකේ කොහේ හරි ඇති කියල හිතල,එත්..ජිවිතේ කියන්නේ මේකද???

මම තාමත් ජීවත් වෙන්නේ ඒ මතකයන් එක්ක....

මම ජීවත් වෙනවා කියලා මට දැනෙන්නේ ඔයාව දකිද්දී.. ඔයාව ඇහෙද්දී.....

මම තාමත් ජීවත් වෙන්නේ ඒ මතකයන් එක්ක.....

හැමදාම වගේ අදත් කදුළු මාව අඩවන්න කලින් ඔයා දිහා එකම එක පාරක් බලලා යන්නම්..

එකම එක පාරක් මා එක්ක හිනාවෙන්න......අමතක නොවෙන්න ....

හැමදාමත් වගේ දකින්න....

ඔය ඇස දෙක දකින්න....

ඔයාට මතකද ඔය ඉස්සරම දවසක මට කිව "මම මරුන දවසට ඔයා ඔය විදියට කගේ ඇස දිහාද බලන්නේ" කියල..."ඔයා කාටද ඔය විදියට මැරෙන්න ආදරය කරන්නේ "කියල ....

ඔබේ සෙනෙහස.

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                         

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                     දුහුල් හිරිපොද වැස්‌ස සුළගට හාද වෙනකොට                                                                               මට මතකයි මමත් පියමන් කලා හිමින් හිමින්
                                         ඔබේ සෙනෙහෙ පියාපත යටට....
                                         කියාගන්නට බැරිව ගොලු වුණු දහසක්‌ සිතුවිලි
                                        හුවමාරු කරගත් ඒ වසන්ත දෙහෝරාව....
                                        අපි අපටම නොපෙනෙන වස්‌සානයක
                                        අතිනත් අරන් පියමන් කරපු යුගය
                                        අද වියැකී ගියත් ......
                                        ඔබ දුන්නු සෙනෙහෙ බිදක්‌ ඇත තවම
                                        නොමැකෙන සේ හදපතුලේ..............

ජීවිතය 

                                                                                                                                                                                            

හිතට දැනෙන්නේ මහා පුදුමාකාර පාලුවක්.. තනිකමක්.. 

මුලු ලෝකෙම මගෙත් එක්ක උරන වෙලා වගෙයි.. 

අපිව තෙරුම් ගන්න කවුරුත් නැහැ.. 

තෙරුම් ගත්තත් ඒ වගක් පෙන්වන්නෙත් නැහැ.. 

 පාළු හැන්දෑවක මලානික මුහුදු වෙරළේ  බැසයන මළහිරු දිහා බලාගෙන ජීවිතයේ අතීත මතක සටහන් මෙනෙහි කරන්නට ඇත්නම්... 

හැමදෙයක්ම අතීතයට භාර දීලා අලුතෙන් ජීවිතය පටන් ගන්න පුලුවන් නම්.. අනේ මන්දා...????