නූඹ

               හිඳී මම නිහඩවම නුඹ සිහි කරමින්..

                               කල්පයක් තරම් .....

                      මිය යන්න හදන ඒ මතකය....

                     නූඹ දුන් සෙනෙහසත් රැගෙන..

               ඒ මතක මාවතේ එක්වරක් වත් එන්න...

                    මොහොතකට මසිත සනසා ගන්න...

මග බලා ඉමි මම තවම

 මග බලන් උන්නා නුඹ එනතුරු..  

ගිලන්ව ගිය නුඹ දෙස බලාන උන් කඳුළු සමග.. 

සොලොස් වසක් ගියද නුඹ එනතුරු මග බලමි...

කියන්නට දහසක් දෙ සිතැතිව.....

මසිතත් ,කඳුලත් දොරගුළු ලා වසා නුඹ එනතුරු මග බලමි...

සොයන්නට තැනක් වෙ නම් ලොව පීරා නුඹ සොයමි.  

 දරා ගැනීමේ සීමාව ඉක්මවූ පසු මිනිසුන් අරගල කිරීම නවතා නිහඬ වනු ඇත..

 තුහින මලක් මම.....

තණ අග සුපිපුණු.....

බලා හිඳිමි රන් හිරු රැස් එන මග...

ඉන් එලි බිඳකට .....

මොහොතක් පෙම් කර ....

සැඟවෙමි දිදුලන මතකය පොදි බැඳ....

ඔබෙ උණුහුම

ලය පැලනෙ තරමට මට දැනෙන 

නුඹෙ සෙනහස

කැටි කර මා ළය හොවා ගත හැකිනම් 

වදනට නොනැගිය හැකි ඒ බැඳීම..

නුඹ කෙසේ නම් නුඹම වූවාද....

 ජවීතෙ අපි මහ මෙරක් තරමට දුක් උහුලනවා..

ඒ දුකත් තමන්ගෙ කරගෙන..

අපෙන් ප්‍රයොජන ගන්න මිනිස්සු කොයි තරම් ඉන්නවාද

නුඹ නුඹම වනු ඇත..

නුඹ නම් නුඹම වනු ඇත..

අර්ථ කථන දී ..

නුඹ මරා දමන්න මට නොසිතෙ..

කනට මිහිරි ගීතයක් ...

සවනට සොඳුරු රසයක්.

මනසට මෘදු වදනක් ....

ජීවයට ජවයක් දෙ නම් ...

ඒ ඔබම වනු ඇත..

මතක සැමරුම

දවසට දහස් වතාවක් මම නුඹ සිහි කරමි.

ලබන්නට නොව

මසිතසනසා ගන්නටය... 

නුඹගෙ මතකයෙන් දවස ගෙවමි.. 

නුඹ සමග ජීවත් වෙමි... 

නුඹ හැර මට අන් යමෙක් නොවෙ....

වරෙක නුඹ මා මුලාවට ලක්කරන්නේ දැයි               සිතමි... 

එසැනින් නුඹ සෑහෙ නම් මම කුමකට තැවෙමි දැයි මසිත සනසා ගමි...

 ජීවත් වෙන්නට කීයා ඇති එකම සිහිනය දෙස මම ඇසි පිය නොහෙළා බලමි... 

එසැනින් නුඹ මගෙ මතකයට එනු ඇත..